شیوع و عوامل خطرساز آلودگی به ویروس هپاتیت c در بیماران تالاسمی قزوین(۱۳۸۳)

چکیده زمینه: ابتلا به هپاتیت c از عوارض تزریق خون مکرر و منظم در بیماران تالاسمی ماژور است و به دنبال آن تعداد زیادی از این افراد به بیماری کبدی مزمن پیشرفته مبتلا می شوند. هدف: مطالعه به منظور تعیین شیوع و عوامل خطرساز آلودگی به ویروس هپاتیت c در بیماران تالاسمی ماژور شهر قزوین در سال 1383 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که در سال 1383 انجام شد، 207 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در شهر قزوین که به طور مرتب خون دریافت می کردند بررسی شدند. اطلاعات شامل عوامل خطر احتمالی برای هر بیمار جمع آوری شد. نمونه خون بیماران از لحاظ وجود آنتی بادی های ضد ویروس های هپاتیت b و c و برخی آزمون های سرولوژی بررسی شد. داده ها با آزمون های آماری تی و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتیجه آزمون آنتی بادی علیه هپاتیت c به روش الایزا در 54 بیمار (%1/26) مثبت بود. در پی گیری این موارد با آزمون riba، %92 نتایج مثبت و %9/1 (4 بیمار) منفی بود. احتمال آلودگی به ویروس هپاتیت c در بیماران تالاسمی با سن بالا، تعداد تزریق خون بیش تر، طول مدت بیماری بیش تر، بعد خانوار بالا، سطح سواد پایین، تاریخچه مثبت جراحی های بزرگ و تزریق خون قبل از سال 1375 به طور معنی داری بیش تر بود. نتیجه گیری: با توجه به اجزای طرح غربال گری فراورده های خونی در کشور حذف سایر عوامل خطر و استفاده از روش های غربال گری با حساسیت بیش تر می تواند از بروز هپاتیت c در این بیماران جلوگیری کند.